الحمد لله رب العالمین.. والصلاة والسلام على إمام الأنبیاء وخاتم المرسلین.. وعلى آله وصحبه والتابعین وتابعیهم بإحسان إلى یوم الدین... أما بعد: 

بعضی از مردم فریفته‌ی جاه و مقام و مال و دارایی و قدرت مادی شده‌اند و از حقیقت خود غافل مانده‌اند؛ آنان نمی‌دانند که بنده‌ای بیش نیستند و گمان می‌کنند سرور و آقای مردم هستند؛ بنابراین سرکشی می‌کنند و به مردم ستم روا می‌دارند و می‌کوشند انسان‌هایی را که آزاد آفریده شده‌اند به بردگی بگیرند. قرآن کریم درباره-ی چنین کسانی می‌فرماید: 

 «کَلا إنَّ الإنسَانَ لَیَطْغَى * أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى» [علق: ۶-۷]. 

حقاً که انسان سرکشى مى‌کند، همین که خود را بى‌نیاز پندارد. 

درباره‌ی فرعون می‌فرماید: 

 «مَا أُرِیکُمْ إلا مَا أَرَى ومَا أَهْدِیکُمْ إلا سَبِیلَ الرَّشَادِ» [غافر: ۲۹]. 

جز آنچه مى‌بینم، به شما نمى‌نمایم، و شما را جز به راه راست راهبر نیستم. 

 «فَلأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وأَرْجُلَکُم مِّنْ خِلافٍ ولأُصَلِّبَنَّکُمْ فِی جُذُوعِ النَّخْلِ ولَتَعْلَمُنَّ أَیُّنَا أَشَدُّ عَذَابًا وأَبْقَى» [طه: ۷۱]. 

پس بى‌شک دستهاى شما و پا‌هایتان را یکى از راست و یکى از چپ قطع مى‌کنم و شما را بر تنه‌هاى درخت خرما به دار مى‌آویزم، تا خوب بدانید عذاب کدام یک از ما سخت‌تر و پایدار‌تر است. 

اگر در سرنوشت این سرکشان و ستم‌گران دقت کنیم می‌بینیم که خداوند در برهه‌ای از زمان به آنان فرصت می‌دهد سپس آنان را به سختی می‌گیرد؛ فرعون را در دریا غرق می‌کند و زمانی که خود را اسیر مرگ می‌بیند فریاد برمی‌آورد: 

 «آمَنتُ أَنَّهُ لا إلَهَ إلا الَّذِی آمَنَتْ بِهِ بَنُو إسْرَائِیلَ وأَنَا مِنَ المُسْلِمِین» [یونس: ۹۰]. 

ایمان آوردم که هیچ معبودى جز آنکه فرزندان اسرائیل به او گرویده‌اند، نیست، و من از تسلیم‌شدگانم. 

اما خداوند در پاسخش می‌فرماید: 

 «آلآنَ وقَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ وکُنتَ مِنَ المُفْسِدِینَ * فَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ آیَةً وإنَّ کَثِیرًا مِّنَ النَّاسِ عَنْ آیَاتِنَا لَغَافِلُونَ» [یونس: ۹۲]. 

اکنون؟ در حالى که پیش از این نافرمانى مى‌کردى و از تباهکاران بودى؟ 

پس امروز تو را با زره [زرین‌] خودت به بلندى [ساحل‌] مى‌افکنیم، تا براى کسانى که از پى تو مى‌آیند عبرتى باشد، و بى‌گمان، بسیارى از مردم از نشانه‌هاى ما غافلند. 

قارون به مال و دارایی‌اش فریفته شد و به مردم ستم روا داشت، اما خداوند زمین را شکافت تا او را فرو برد. عاد و ثمود هم از دیگر اقوام سرکش تاریخ هستند که خداوند در سوره‌ی فجر به سرنوشتشان اشاره کرده است: 

 «أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ * إرَمَ ذَاتِ العِمَادِ * الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی البِلادِ * وثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ *وفِرْعَوْنَ ذِی الأَوْتَادِ * الَّذِینَ طَغَوْا فِی البِلادِ * فَأَکْثَرُوا فِیهَا الفَسَادَ * فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ * إنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَاد» [فجر: ۶-۱۴]. 

مگر ندانسته‌اى که پروردگارت با عاد چه کرد؟ با عمارات ستون‌دار ارم، که مانندش در شهر‌ها ساخته نشده بود؟ و با ثمود، همانان که در درّه، تخته‌سنگ‌ها را مى‌بریدند؟ و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟ همانان که در شهر‌ها سر به طغیان برداشتند، و در آن‌ها بسیار تبهکارى کردند. [تا آنکه‌] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت، زیرا پروردگار تو سخت در کمین است. 

این‌ها را زمانی بر زبان می‌آورم که نزدیک است قلبم از جنایات وحشیانه‌ای که رژیم کودتا دیروز چهارشنبه در میدان رابعه و النهضه مرتکب شد پاره پاره شود. افرادی که پنجاه روز با آرامش کامل تحصن کردند و تنها نظرشان را ابراز داشتند و خواستار بازگشت مشروعیت و ادامه‌ی مسیر دموکراتیک بودند؛ خواستار بازگشت رئیس جمهور منتخب و قانون اساسی مورد تأیید مردم و مجلس شورای منتخب بودند و مخالفتشان را با کودتای نظامی اعلام ‌می‌کردند. کودتاچیانی که چهره‌ی پلیدشان بر همه ‌آشکار شده بود و بیش از ۵۰۰ نفر را در قتل عام گارد ریاست جمهور و بنای یادبود به خاک و خون کشیده بودند و بیش از ۶۰۰۰ نفر را مجروح و ۲۰۰۰ نفر دیگر را در طول سه هفته بازداشت کرده بودند. 

 به نظر می‌رسید که هنوز از خون مردم سیر نشده‌اند به همین خاطر دیروز قتل عام تازه‌ی راه‌ انداختند کردند که در تاریخ بی‌سابقه بود و بدین وسیله گوی سبقت را از هولاکو و نیرون ربودند. مصیبت بزرگ این‌جاست که وظیفه‌ی اصلی نیروهای کودتا و پلیس، حمایت از میهن و شهروندان در برابر هر گونه تجاوز و تعدی خارجی است؛ اما ناگهان همین نیرو‌ها به بخش بزرگی از ملت خود یورش می‌برند و جنایاتی را مرتکب می‌شوند که سرسخت‌ترین دشمنان مصر هم آن را در حق مردم این کشور مرتکب نشده‌اند. این جنایت در حد جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت است؛ بیش از دو هزار شهروند در کمتر از نصف روز قتل عام می‌شوند و ده‌ هزار نفر مجروح و سایر افراد هم به بند کشیده‌ می‌شوند. 

رژیم مبارک در طول هجده روز کمتر از هزار نفر را به قتل رساند اما این جنایت‌کاران در کمتر از نصف روز دو هزار نفر را به خاک و خون ‌کشیدند. این جنایت وحشیانه‌ترین جنایت بود؛ برخی از افراد را با چادر‌هایشان به آتش کشیدند و برخی را نیز با سلاح‌های پیش‌رفته از پای درآوردند. با بلدوزر‌ها جنازه‌ی مرده‌ها و زنده‌ها را در یک جا تلمبار کردند و همه را به آتش کشیدند. به بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها یورش بردند و آن‌ جا را نیز با مجروحان و بیماران به آتش کشیدند. لحظاتی بعد مسجد رابعه را نیز آتش زدند. کودتاچیان همه‌ی این جنایت‌ها را در حالی مرتکب شدند که از عذاب مردم لذت می‌بردند و با شیوه‌هایی که از هر گونه انسانیت به دور بود همه را قتل عام کردند. 

خدا را فراموش کردند به امانتشان خیانت کردند و بر رهبر خود شوریدند؛ با این حال مدعی بودند که همه-ی این کار‌ها را به خاطر دلسوزی نسبت به مردم مصر و نگرانی از تفرقه و آشوب انجام می‌دهند! اگر این دلسوزی و مهربانی است پس سخت‌گیری چگونه خواهد بود؟ اگر این به معنی حمایت از مردم در برابر تجزیه و آشوب داخلی است پس تفرقه و تهدید به جنگ داخلی چه تعریفی دارد؟ 

مسأله سرنگون کردن حکومت دکتر مرسی نبود این حقیقتی است که برخی از آن بی‌خبر بودند و باعث شد تا از کودتای نظامی حمایت کنند، هدف سیطره‌ی نظامیان بر اریکه‌ی قدرت و دخالت ارتش در سیاست و ایجاد حکومت نظامی و دیکتاتوری پلیسی بود؛ مقصد پایمال کردن آزادی‌ها و دموکراسی و حقوق بشر و جلوگیری از چرخش قدرت بود؛ آیا غیر از این را می‌خواستند؟ 

وقتی به ادعای خود از مردم اجازه خواستند تا جلوی ناامنی را بگیرند شاهد قتل عام بنای یادبود و رابعه و النهضه و سایر جنایات بودیم؛ آیا غیر را از این را می‌خواستند؟ تظاهرات‌هایی که تمام استان‌های مصر را فرا گرفته است نشان می‌دهد که مردمی که طعم آزادی را چشیدند و شهدا ب‌هایش را در انقلاب ۲۵ ژانویه ۲۰۱۱ پرداختند، در پاسداشت آن هیچ‌گاه کوتاه نخواهند آمد؛ آنان نخواهند پذیرفت که بار دیگر پای نظامیان به منصب قدرت باز شود. خدا را شاکریم که این ملت مبارز حقوق خود را می‌خواهد و با وجود خشونت و وحشی‌گری کودتاچیان به مقاومت مسالمت‌آمیز خود ادامه می‌دهد زیرا یقین دارد که قدرتش در ادامه‌ی شیوه‌ی مسالمت‌آمیز است و تا سرنگونی کودتا این روند را ادامه خواهد داد. 

خداوند متعال در کمین ستم‌کاران است و هیچ‌گاه کشتن مردم بی‌گناه و تجاوز به مردان و زنان آزاده را برنمی‌تابد؛ به هیچ روی مثله کردن پیکرهای شهدا و یورش به مجروحان و آتش زدن مساجد و سوزاندن قرآن‌ها و به آتش کشیدن بیمارستان‌ها را تحمل نمی‌کند. خداوند فرصت می‌دهد اما کوتاه نمی‌آید و به زودی خواهیم دید که تازیانه‌ی عذاب او چگونه بر پشت جنایت‌کاران و مجرمان فرود خواهد آمد و عذابی که در آخرت در انتظارشان است بسیار دردناک‌تر و سخت‌تر خواهد بود. 

 «وسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ» [شعراء: ۲۲۷]. 

و کسانى که ستم کرده‌اند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت. 

قاهره: ۹ شوال ۱۴۳۴

۲۵ مرداد ۱۳۹۲ شمسی